کفش­های سنتی ایران

کفش­های سنتی ایران

کفش­های سنتی ایران : کفش در دنیای مد و فشن روزگاران گذشته، درمیان مردم عادی جایگاه­­ ویژه ای نداشت. و مردم عادی از کفش فقط برای جلوگیری از زخم شدن پاهایشان استفاده می­کردند.

استفاده از کفش در ایران، سابقه­ی دور و درازی دارد و طبق سنگ نوشته­های ایران باستان، قوم ماد، اولین استفاده­کنندگان از کفش بودند. کفش­هایی که مرد­ها در آن دوره استفاده می­کردند، کفش­هایی شبیه جوراب­های چرمی بود.

جالب است بدانید نحوه­ی استفاده از کفش­ها، در دوران هخامنشی ایگونه بود که شاهان کفش­های قرمزرنگ، سربازان کفش­های زردرنگ، ماهیگیران کفش­های جلوبسته ومدیران کفش­های پاشنه­بلند به پا می­کردند.

در دوره­ی صفویه، از خصوصیات اقلیمی و آب­و­هوایی هر منطقه، برای تولید کفش برای بومیان آن منطقه استفاده می­شد. مثلا در کردستان، تولید کفش با استفاده از نخ و گیوه رایج بود. یا درجنوب ایران از برگ نخ برای تولید کفش استفاده می­شد.

چاروق، سگکی، ارسی، نعلین، قندره و دهان­دولچه­ای جزو کفش­هایی بودند که در گذشته بسیار مورد استفاده قرار می­گرفتند.

چاروق:

چاروق که احتمالا نام آن را شنیده­اید نوعی کفش چرمی است که از پوست حیوانات ساخته  و با طناب­های زخیمی به پا بسته می­شد. مصرف چاروق امروزه خیلی رایج نیست و بیشتر با جنبه­ی زیبایی یا تزئینی که دارد، به عنوان دمپایی روفرشی استفاده می­شود. چاروق هم برای مردان و هم برای زنان مورد استفاده قرار می­گرفت.

نعلین:

نعلین نوعی کفش چرمی کف تخت بود که رو و جلو­ی پا را نمی­پوشاند. بلکه دارای بندهایی بود که به دو سوی کفش کشیده می­شد. اولین نعلین شناخته شده در ایران مربوط به دوره­ی آریایی و متعلق به یک حاکم ایلامی است. نعلین از دوره­ی مغول تا قاجار در بین مردم مورد استفاده می­گرفت. نعیلن­های زردرنگ پوشش اغلب روحانیون محسوب می­شد که امروزه تقریبا به فراموشی سپرده شده­­­اند.

قندره:

قندره، کفش­های زنانه با رویه چرمی بودند که مردم معمولا آن­ها را برای شادی و جشن­هایشان می­پوشیدند.

اُرسی‌های چرمی:

ارسی­های چرمی، نوعی کفش­های پاشنه­دار بودند که به عنوان یک کفش چرمی با چند شکل “دهان دولچه­ای”، “سگکی”، “پاشنه­نخواب” و “پاشنه­بخواب” عرضه می­شدند.