کفشهای سنتی ایران
کفشهای سنتی ایران : کفش در دنیای مد و فشن روزگاران گذشته، درمیان مردم عادی جایگاه ویژه ای نداشت. و مردم عادی از کفش فقط برای جلوگیری از زخم شدن پاهایشان استفاده میکردند.
استفاده از کفش در ایران، سابقهی دور و درازی دارد و طبق سنگ نوشتههای ایران باستان، قوم ماد، اولین استفادهکنندگان از کفش بودند. کفشهایی که مردها در آن دوره استفاده میکردند، کفشهایی شبیه جورابهای چرمی بود.
جالب است بدانید نحوهی استفاده از کفشها، در دوران هخامنشی ایگونه بود که شاهان کفشهای قرمزرنگ، سربازان کفشهای زردرنگ، ماهیگیران کفشهای جلوبسته ومدیران کفشهای پاشنهبلند به پا میکردند.
در دورهی صفویه، از خصوصیات اقلیمی و آبوهوایی هر منطقه، برای تولید کفش برای بومیان آن منطقه استفاده میشد. مثلا در کردستان، تولید کفش با استفاده از نخ و گیوه رایج بود. یا درجنوب ایران از برگ نخ برای تولید کفش استفاده میشد.
چاروق، سگکی، ارسی، نعلین، قندره و دهاندولچهای جزو کفشهایی بودند که در گذشته بسیار مورد استفاده قرار میگرفتند.
چاروق:
چاروق که احتمالا نام آن را شنیدهاید نوعی کفش چرمی است که از پوست حیوانات ساخته و با طنابهای زخیمی به پا بسته میشد. مصرف چاروق امروزه خیلی رایج نیست و بیشتر با جنبهی زیبایی یا تزئینی که دارد، به عنوان دمپایی روفرشی استفاده میشود. چاروق هم برای مردان و هم برای زنان مورد استفاده قرار میگرفت.
نعلین:
نعلین نوعی کفش چرمی کف تخت بود که رو و جلوی پا را نمیپوشاند. بلکه دارای بندهایی بود که به دو سوی کفش کشیده میشد. اولین نعلین شناخته شده در ایران مربوط به دورهی آریایی و متعلق به یک حاکم ایلامی است. نعلین از دورهی مغول تا قاجار در بین مردم مورد استفاده میگرفت. نعیلنهای زردرنگ پوشش اغلب روحانیون محسوب میشد که امروزه تقریبا به فراموشی سپرده شدهاند.
قندره:
قندره، کفشهای زنانه با رویه چرمی بودند که مردم معمولا آنها را برای شادی و جشنهایشان میپوشیدند.
اُرسیهای چرمی:
ارسیهای چرمی، نوعی کفشهای پاشنهدار بودند که به عنوان یک کفش چرمی با چند شکل “دهان دولچهای”، “سگکی”، “پاشنهنخواب” و “پاشنهبخواب” عرضه میشدند.